Tak naprawdę, z tym tematem musimy się cofnąć w odległe czasy, kiedy niejeden z nas miał jeszcze bujną czuprynę oraz mieścił się w ubrania rozmiaru L. Kilkanaście lat temu, a może i nawet z 20, w północnej części powiatu świebodzińskiego znane było stanowisko puchacza. Odzywającego się samca słyszano wielokrotnie przez wiele sezonów. Niestety nigdy nie potwierdzono lęgu, a na domiar złego, pewnego smutnego dnia znaleziono martwego osobnika w pobliżu stawów rybnych. Czy to był ten sam ptak? Nie ma na to dowodów, jednak faktem jest to, że więcej w okolicy sowy tej nie słyszano. Pojedyncze, rzadkie wypady w tamten teren nie potwierdzały obecności puchacza, więc cała ta historia zaczęła przybierać otoczkę klechdy opowiadanej gawiedzi podczas ogniskowych spotkań. I być może taki stan trwałby do dzisiaj, gdyby nie piękny, marcowy wieczór. To był rok 2018, gdy nasi członkowie Stowarzyszenia: Robert Komorowski oraz Zbyszek Miszon wraz z Dawidem Karzólewskim, udali się w te historyczne miejsce. Jeszcze Swaróg nie zdążył zagonić wielki, niebiański ogień za horyzont, kiedy to rozległ się przeciągły, tęskny głos. Nie było wątpliwości. Puchacz na nowo zagościł na tych terenach. Swoją drogą, jest to kolejny przypadek jaki miałem, kiedy to sowy opuszczają dane miejsce i po kilku, kilkunastu latach na nowo się tam pojawiają. Nie gdzieś obok, tylko konkretnie w tym punkcie. Czym się one kierują? Wracając do clou tematu. Przez cały rok, w różnych porach obstawialiśmy ten teren z czterech punktów, aby dowiedzieć się kolejnej, bardzo ważnej rzeczy. Czy jest to samotny ptak, czy może ma partnerkę? Niestety wszystko wskazywało na to, że jest sam. Wszystko zmieniło się wczesną wiosną tego roku. Przechadzając się z Dawidem po okolicy usłyszeliśmy głos samca. Odzywał się bardzo intensywnie i nagle wśród jego „huknięć” usłyszeliśmy jeden wyższy. To było zbyt mało, aby być pewnym, jednak kolejne obserwacje potwierdziły obecność samicy. Różnice w tonacji głosu samca i samicy można posłuchać w naszym atlasie rozpoznawania sów:
Po okolicy zamontowałem sieć fotopułapek, które nagrały bardzo ciekawą sytuacje. Ptaki przez cały lipiec i część sierpnia zachowywały się tak jakby była to wczesna wiosna i początek ich pory lęgowej. Samiec nawołuje, po czym zaczyna kopać dołek gniazdowy. Po chwili dolatuje samica, która przegania go z tego miejsca, a samiec leci na łowy, aby ostatecznie nakarmić partnerkę. I tak przez prawie całe lato. Niestety oprócz nagrań samych ptaków zarejestrowałem także obecność dzików i kuny. Ze względu na brak w okolicy dużych gniazd oraz zachowania puchaczy sugerujące, że w przyszlym roku mogą gniazdować na ziemi, postanowiliśmy zamontować platformy gniazdowe. W innym przypadku, z dużym prawdopodobieństwem lęg zostałby zniszczony przez drapieżniki naziemne. Całą akcję przeprowadziliśmy w ostatni weekend tj. 14-15 grudnia. Z grupą w składzie: Michał Wiśniewski, Robert Komorowski, Dawid Karzólewski, Paweł Czechowski, Sławek Rubacha, zamontowaliśmy dwie platformy. Choć pogoda nie rozpieszczała (wiało i padało) cała akcja przebiegła zgodnie z planem.
Koszt materiałów montażowych wziął na siebie Zespół Parków Krajobrazowych Województwa Lubuskiego, tyczki na platformy zorganizowało Nadleśnictwo Świebodzin, natomiast cała logistyka i praca fizyczna to dzieło wymienionej powyżej piątki członków Stowarzyszenia – ci którzy nie są jeszcze czlonkami wkrótce będa 😉
Ot i cała historyja…teraz czekamy niecierpliwie na wiosnę.
Tekst: Sławek Rubacha
Zdjęcia: Robert Komorowski, Sławek Rubacha
Film: Sławek Rubacha
0
0
© 2016 Wszystkie prawa zastrzeżone. Wykonane przez Tru studio