Puchacz śnieżny (Bubo scandiacus)

Identyfikacja: 

Duża sowa o charakterystycznym białym upierzeniu u samca oraz białym z czarnymi pręgami u samicy. Długość ciała: 53 – 65 cm. Rozpiętość skrzydeł:  142 – 166 cm, długość skrzydła: 38 – 46 cm, waga: 1,3 – 2,5 kg. Głowa mała w stosunku do ciała, szlara słabo zarysowana. Oczy żółte. Wokół dzioba wyraźne, gęste białe pióra; obficie opierzone nogi i palce. W locie skrzydła długie, masywne.

Zachowanie:

Związana z otwartymi terenami tundry. Poluje na ziemi, często przesiadując na kamieniach, kopcach. Pojawiające się bardzo rzadko zimą osobniki preferują otwarty krajobraz rolniczy, ewentualnie urozmaicony niewielkimi laskami lub pojedynczymi drzewami. Aktywna w ciągu dnia.

Głos:

Podawany głos samca to jednostajne: „krooh krooh krooh”. W pobliżu gniazda samice alarmują wysokimi gwizdami.

Pokarm:

Jej dietę stanowią przede wszystkim gryzonie (na lęgowiskach – lemingi), sporadycznie ptaki.

Wypluwka:

Bardzo duża o zróżnicowanych rozmiarach: 30-120×15-42 mm.

Biotop:

Zimujące ptaki preferują krajobraz rolniczy, przede wszystkim rozległe pola i łąki.

Lęgi:

Gniazduje w maju i czerwcu. Gniazdo usytuowane jest na ziemi, często wokół lęgu znajduje się spiżarnia z ułożonych gryzoni, np. lemingów.  Jaja wysiadywane są przez pięć tygodni.

Rozmieszczenie:

W Polsce spotykana w okresie zimowym, od października do lutego, jedynie podczas niektórych zim. Stwierdzenia głównie z północy kraju.

Zagrożenia:

Zagrożeniem dla ptaków pojawiających się u nas w kraju może być komunikacja samochodowa oraz napowietrzne linie energetyczne.

Status ochronny:

Gatunek objęty ochroną gatunkową ścisłą. Umieszczony w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej.