Identyfikacja: 

Wielkości myszołowa (50-62 cm). Rozpiętość skrzydeł 115-134 cm, długość skrzydła 27-40cm, długość ogona 10-14 cm, waga 450-1020 g. Duża, smukła sowa o długim ogonie. Szlara wyraźnie zaznaczona ze stosunkowo małymi czarnymi oczami oraz z żółtym dziobem. Spód ciała strychowany, ogon z szerokimi paskami. Ogólny ton ubarwienia jasny: biało-szaro-brązowy. Skrzydła długie, zaokrąglone. Często można spotkać ciemne, melanistyczne osobniki.

Zachowanie:

Puszczyk uralski aktywny jest głównie w nocy, jednak bardzo często można go obserwować także za dnia. Nie jest gatunkiem płochliwym, jak niektóre gatunki sów. Za dnia przesiaduje zazwyczaj w gęstych koronach drzew iglastych. Zimą często spotkać można go na odsłoniętych miejscach na drzewie, słupach, gdzie daje się swobodnie obserwować. Często poluje także za dnia, zwłaszcza zimą i przy niedoborach pokarmu. Gatunek osiadły.

Głos:

Największa aktywność głosowa przypada na marzec-kwiecień. Wtedy to już o zmroku można usłyszeć terytorialne i godowe nawoływania samców. Donośny głos słyszany nawet z 2 km „huh  hu-huhu” lub ciągły opadający „huhuhuhu”. Samica natomiast wydaje chrapliwy głos podobny do szczekania psa. Puszczyki uralskie mają bardzo szeroką gamę innych głosów: kontaktowe, ostrzegawcze. Jesienią (wrzesień-październik) również można usłyszeć nawoływania ptaków, jest to czas zajmowania przez nie terytoriów oraz kojarzenia par.

Pokarm:

Głównym pokarmem puszczyka uralskiego są drobne ssaki, jak gryzonie, ssaki owadożerne. Poluje także na wiewiórki, małe koty, ptaki, w tym inne gatunki sów, jak np. puszczyk, uszatka. W okresach niedoboru pokarmu chwyta płazy oraz owady, zwłaszcza chrząszcze.

Wypluwka:

Większa od puszczyka, jednak rozmiary wypluwek obu gatunków mogą się na siebie nakładać. Wielkość 31-97×13-30 mm. Kolor szary lub ciemnoszary. Oprócz kości kręgowców, w okresie wiosenno-letnim, w wypluwkach mogą znajdować się chitynowe pancerzyki owadów. Taka sytuacja ma miejsce głównie przy niedoborze gryzoni. Kości ofiar dobrze zachowane. Wypluwki puszczyka uralskiego można znaleźć głównie w rejonie gniazda, a także w miejscach jego dziennego odpoczynku, np. pod drzewami iglastymi.

Biotop:

 W górach gatunek ten zasiedla przede wszystkim stare lasy liściaste ze wskazaniem na buczyny z niewielką domieszką drzew iglastych. Na niżu udział drzew iglastych w preferowanym przez niego siedlisku jest znacznie większy. W Puszczy Niepołomickiej, gdzie występuje spora populacja puszczyka uralskiego, główny udział w drzewostanie stanowi sosna.

Lęgi:

Na miejsce gniazdowe puszczyki uralskie wybierają obszerne dziuple, wyłomy drzewne, a także zajmują gniazda innych ptaków. Czasami zasiedlają wywieszane dla nich budki lęgowe.

Od końca marca do połowy kwietnia bezpośrednio na podłoże (bez wyściółki) samica składa najczęściej 2-4 jaja co 2-3 dni, jednak liczba ta może wahać się pomiędzy 1-6 jaj. Liczba złożonych jaj uzależniona jest od dostępności pokarmu. W latach, kiedy dostępny jest pokarm w odpowiedniej ilości, jaj może być więcej i odpowiednio w latach ubogich w pokarm – mniej lub ptaki w ogóle nie przystępują do lęgu. Wysiadywaniem, przez 27-29 dni, zajmuje się wyłącznie samica, tak samo jak opieką nad potomstwem w pierwszych dniach życia. W tym czasie samiec odpowiedzialny jest za dostarczanie pokarmu najpierw wysiadującej samicy, a następnie samicy oraz potomstwu. Młode na świat przychodzą po niecałym miesiącu. Ze względu na to, iż samica zaczyna wysiadywanie od pierwszego jaja, pisklęta klują się nierównocześnie. Po kolejnym miesiącu młode ptaki opuszczają okolice gniazda i przez kolejne 1-1,5 miesiąca są pod dalszą, stałą opieką rodziców. Jesienią dorosłe ptaki przeganiają potomstwo ze swojego terytorium.

Rozmieszczenie:

Puszczyk uralski występuje głównie w południowo-wschodniej części Polski. W takich miejscach jak np. Bieszczady jest dość liczny. Na zachód jego zwarty zasięg kończy się na krańcach Beskidu Śląskiego, natomiast na północy w linii na wysokości Krakowa. Gatunek ten jednak stopniowo zwiększa swój zasięg i można go obserwować także w innych miejscach, jak np. w Świętokrzyskim Parku Narodowym czy na Polesiu. Pojedyncze osobniki widywane są także na Mazurach w pobliżu obwodu kaliningradzkiego.

Zagrożenia:

Główne zagrożenia dla populacji puszczyka uralskiego wynikają z niszczenia jego siedlisk. Usuwanie starych, dziuplastych drzew, wyrąb starych drzewostanów oraz duża ich fragmentacja może powodować stopniowe zmniejszanie się jego liczebności.

Status ochronny:

Gatunek objęty ochroną gatunkową ścisłą. Umieszczony w Polskiej Czerwonej Księdze oraz w Załączniku I Dyrektywy Ptasiej.

Przekaż 1,5% podatku na ochronę sów

Stowarzyszenie Ochrony Sów jest ogólnopolską organizacją wyspecjalizowaną w ochronie sów. Naszym priorytetem jest ochrona tej grupy ptaków, jednak nasze działania ukierunkowane są także na edukację oraz badania.
Wesprzyj nasze działania wpłacając 1,5% podatku!

STOWARZYSZENIE OCHRONY SÓW
KRS: 0000285376

Więcej tutaj.

Atlas Sów Polski

atlas.sowy.sos.pl

Największa baza gromadząca obserwacje żywych i martwych sów oraz śladów ich obecności w Polsce. Zgłoś swoje obserwacje!

» Przejdź do: atlas.sowy.sos.pl

Partner BizneSowy

Zapoznaj się z regulaminem naszego programu partnerskiego.

» Przejdź do strony Programu

Dołącz do nas już teraz

Twoje członkostwo i aktywność w Stowarzyszeniu pomoże zachować przyrodę, chronić populacje sów i szerzyć wiedzę o tych wspaniałych ptakach. Przyłącz się do nas.

Zostań członkiem SOS »

© 2016 Wszystkie prawa zastrzeżone. Wykonane przez Tru studio