Przeszłość sów na kontynencie południowoamerykańskim jest wciąż bardzo słabo poznana a zapis kopalny wyjątkowo ubogi. Najstarsze skamieniałości południowoamerykańskich sów należą do wciąż nieopisanych gatunków żyjących we wczesnym miocenie Argentyny (Patagonia). Pozostałe znacznie „młodsze” szczątki pochodzą już ze środkowego plejstocenu Argentyny
oraz późnego plejstocenu Argentyny, Brazylii, Peru, Ekwadoru
i Wenezueli. Dlatego bardzo cieszy fakt, że opisano nowe
z późnego plejstocenu Ekwadoru a część z nich należy do nowego gatunku uszatki Asio ecuadoriensis – największego gatunku rodzaju!
oraz późnego plejstocenu Argentyny, Brazylii, Peru, Ekwadoru
i Wenezueli. Dlatego bardzo cieszy fakt, że opisano nowe
z późnego plejstocenu Ekwadoru a część z nich należy do nowego gatunku uszatki Asio ecuadoriensis – największego gatunku rodzaju!
Skamieniałości tej olbrzymiej sowy znaleziono w Andach, w południowej części kantonu Riobamba, w prowincji Chimborazo i pochodzą one sprzed 800 – 11 tysięcy lat. Ekwadorska uszatka była prawdziwym monstrum pośród swoich kuzynek. Osiągała rozmiary dużej samicy puchacza wirginijskiego Bubo virginianus a jej fragmenty kostne jak kość stępowo-śródstopowa były przeważnie tej samej długości, choć zdecydowanie cieńsze i mniej masywne. Dla przypomnienia samica puchacza wirginijskiego może osiągać nawet 60 cm długości, ok. 1,5 m rozpiętości skrzydeł i masę 1,4–2,5 kg. Ekwadorska uszatka dorastała najprawdopodobniej do podobnych rozmiarów choć delikatniejsze kości świadczą, że była mniej masywna lecz zapewne szybsza i bardziej zwinna.
Ekwadorska uszatka jest interesująca jeszcze pod innym względem. W tej samej lokalizacji, w której odnaleziono szczątki tej ogromnej sowy znajdowały się również szczątki trzech innych, znacznie mniejszych i żyjących do dziś sów – płomykówki (najprawdopodobniej amerykańskiej Tyto furcata), pójdźki ziemnej Athene cunicularia oraz nieokreślonego gatunku sóweczki Glaucidium sp. Wszystkie były w znacznie gorszym stanie od szczątków uszatki i co najciekawsze wyglądało na to, że były poddane działaniu kwasów żołądkowych innej sowy. Obok nich znaleziono także kości ssaków – zajęczaków, gryzoni i ryjówek. Czyżby więc natrafiono na stołówkę gigantycznej uszatki a jej pokarmem były inne sowy?
Według autorów skład diety olbrzymiej uszatki może wskazywać, że specjalizowała się w polowaniach na inne sowy, uzupełniając dietę ssakami. Od dawna wiadomo, że sowy polują na inne ptaki drapieżne. Nie jest to do końca dziwne gdyż wiadomo, że poszczególne gatunki sów czują do siebie wrogość co prowadzi niekiedy do starć w efekcie których mniejsze gatunki mogą stać się pożywieniem większych. Dotyczy to także gatunków żyjących obecnie w Polsce. Jeżeli autorzy właściwie zinterpretowali ślady na sowich skamieniałościach jest to pierwszy dowód kopalny na żywienie się sów innymi sowami a ekwadorska uszatka była prawdziwym potworem zjadającym mniejsze kuzynki.
Niestety mimo tego, że była bardzo dużym, silnym i doskonale przystosowanym gatunkiem wyginęła razem z innymi przedstawicielami plejstoceńskiej mega fauny. Za ewentualną przyczynę wyginięcia podaje się zmiany klimatyczne w efekcie których klimat w Ameryce Płd. stał się bardziej wilgotny.
Link do publikacji tutaj.
Na zdjęciu uszatka ciemna Asio stygius (z kubańskiego podgatunku siguapa) – znacznie mniejsza kuzynka olbrzymiej uszatki zamieszkująca obecnie tereny jej dawnego występowania.
Tłum. Piotr Gryz
Podziel się! Share!
0
0
00
© 2016 Wszystkie prawa zastrzeżone. Wykonane przez Tru studio